ΤΣΟΥΜΠΛΕΚΙ ΕΔΕΣΣΑΣ

Τσουμπλέκι  με αρνί

από την Χρυσούλα Παπασπύρου

Μια καταπληκτική Μακεδονίτικη σπεσιαλιτέ σας παρουσιάζω παρακάτω για να μαγειρέψετε την συνταγή για το τσουμπλέκι Έδεσσας όπως την περιγράφει η γιαγιά μου στο συνταγολόγιο της. 

Υλικά

1 παχύ μπούτι αρνιού, με τη νεφραμιά και την ουρά του
μερικές μελιτζάνες, κομμένες σε κομματάκια
κολοκυθάκια σε κομμάτια
αρκετό βούτυρο ή φυτίνη
φασολάκια φρέσκα, καθαρισμένα σε κομμάτια
πιπεριές πράσινες, ολόκληρες
ντομάτες κομμένες σε φέτες
αλάτι, πιπέρι, λίγο κύμινο
λίγο μοσχοπίπερο

Διαδικασία

Κόβετε το κρέας σε μεγάλα κομμάτια και το βάζετε σε πήλινο γιουβέτσι.
Προσθέτετε τα υπόλοιπα υλικά, σκεπάζετε το γιουβέτσι με το καπάκι του και κλείνετε το άνοιγμα τριγύρω με ζυμάρι (που φτιάχνετε με νερό και αλεύρι).
Το βάζετε σε σιγανό φούρνο και αφήνετε το φαγητό να σιγοψηθεί, περίπου 8 ώρες.
Το τσουμπλέκι Έδεσσας είναι έτοιμο και σερβίρετε με ρύζι.

ΕΔΕΣΣΑ

ΕΔΕΣΣΑ
από την Χρυσούλα Παπασπύρου

Σύμφωνα με τις έως τώρα αρχαιολογικές έρευνες η Έδεσσα ήταν οχυρωμένη σε δύο επίπεδα. Στην κάτω πόλη (Λόγγος) και την ακρόπολη. Κατα τους βυζαντινούς χρόνους η ζωή στην κάτω πόλη φθίνει και οργανώνεται σε οικισμό στην ακρόπολη (άνω πόλη - σημερινή θέση). Γνωστή δε είναι η προσωνυμία της πόλης "Θεοφρούρητο κάστρο των Βοδενών".

Μετά την άλωση της πόλης, το 1389, το "κάστρο των Βοδενών" καταστρέφεται και ο οικισμός επεκτείνεται έξω από τα τείχη δημιουργώντας νέες συνοικίες κυρίως αλλόθρησκες, ενώ οι χριστιανοί παραμένουν μέσα και γύρω από τον αρχαιότερο πυρήνα κατανεμημένοι σε τρεις μεγάλες συνοικίες.

Το Βαρόσι (Varos) είναι η πρώτη χριστιανική συνοικία που δημιουργείται, ως εξέλιξη του βυζαντινού οικισμού που αναπτύχθηκε στο χώρο της ακρόπολης και της αρχαίας πόλης.

Το 1944 οι Γερμανοί (Ναζί) έκαψαν το μεγαλύτερο μέρος της συνοικίας επειδή λόγω της θέσης της χρησίμευε ως κέντρο των αντιστασιακών που εύκολα θα μπορούσαν να διαφύγουν στον κάμπο.

Πρόσφατα έχει γίνει αποκατάσταση βαροσιώτικων σπιτιών η οποία στηρίχθηκε στην μελέτη ανάπλασης του Βαροσίου. Να σημειωθεί ότι η συγκεκριμένη μελέτη πήρε το 1ο βραβείο από την ΕΕ το 1990. Το Βαρόσι αποτελεί το μοναδικό πυρήνα που έχει διασωθεί από το ιστορικό κέντρο της Έδεσσας μεταφέροντας μνήμες της πόλης.

Στην οδό Mακεδονομάχων 24 η οικία Γιούσμη είναι ένα από τα πιο αξιόλογα κτίσματα της παραδοσιακής συνοικίας. Πρόκειται για διόροφη κατοικία στους χώρους της οποίας ενσωματώνεται και σιροτροφείο (κουκουλώνας ή μπιζικλίκι). Tο ισόγειο και οι δύο όροφοι του σπιτιού (1ος όροφος: χειμερινή και 2ος όροφος θερινή κατοικία) βρίσκονται σε άμεση επικοινωνία με τον κουκουλώνα.

Aπό τα ομορφότερα σπίτια του Bαροσίου το αρχοντικό Bαλάσα κτίστηκε το 1841. H οικία αυτή παρουσιάζει εξωτερικά και εσωτερικά τα γνωρίσματα της παραδοσιακής αρχιτεκτονικής ενώ στην αυλή του βρίσκεται οργανωμένο ιδιωτικό παρεκκλήσι. Tο αρχοντικό Bαλάσα είναι η μοναδική κατοικία της οποίας ο εσωτερικός διάκοσμος σώζεται έως σήμερα.

H οικία Tσάμη στην οδό Aρχ. Mελετίου 44 μακέτα της οποίας εκτίθεται στο Eθνολογικό Λαογραφικό Mουσείο Θεσ/νίκης είναι μοναδικό παράδειγμα παραδοσιακού σπιτιού με εσωτερικό W.C.

Στην οδό Mακεδονομάχων 21 η οικία Σκίπη - Φράγκου κτισμένη τον 19ο αιώνα συνδυάζει στοιχεία της παραδοσιακής αρχιτεκτονικής.

ΚΟΥΡΑΜΠΙΕΔΕΣ

ΚΑΡΥΔΕΝΙΟΙ ΚΟΥΡΑΜΠΙΕΔΕΣ

ΤΗΣ ΔΗΜΗΤΣΑΝΑΣ

από τη Μαρία Στασινοπούλου

YΛΙΚΑ

1300 γρ καρύδι τριμμένο
8 αυγά
1 ποτήρι  νερού  σιμιγδάλι  ψιλό
1 ½ ποτήρι  νερού  ζάχαρη
1 φλιτζανάκι  ανθόνερο
Ζάχαρη  άχνη

ΤΡΟΠΟΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ

Σε ένα μπολ ρίχνουμε τα καρύδια, το σιμιγδάλι και το ανθόνερο και τα ανακατεύουμε καλά μέχρι να ενσωματωθούν τα υλικά.

Σπάμε τα αυγά και χωρίζουμε σε δύο μπολ τους κρόκους από τα ασπράδια.

Στο μπολ  με τους κρόκους  ρίχνουμε την ζάχαρη και χτυπάμε με το μίξερ μέχρι να αφρατέψει καλά το μίγμα. Χτυπάμε δυνατά τα  ασπράδια στο μίξερ μέχρι να γίνουν μαρέγκα. Στη συνέχεια με απαλές κινήσεις προσεκτικά ενσωματώνουμε τους κρόκους στη μαρέγκα. Έπειτα ρίχνουμε σε μικρές δόσεις το μείγμα με το καρύδι  ανακατεύοντας  πάλι ελαφρά για να μην βγάλουμε τον αέρα από τη μαρέγκα. 

Το μείγμα πρέπει να είναι όχι πολύ σφικτό, ίσα που να δουλεύεται με ένα κουτάλι.

Λαδώνουμε τα χέρια μας και με το πινέλο «περνάμε» με ελαιόλαδο το ταψί .

Με την βοήθεια κουταλιού σχηματίζουμε τους καρυδένιους στα χέρια μας και τους στρώνουμε στο ταψί σε απόσταση, να μην κολλήσουν μεταξύ τους. Τους σταυρώνουμε για να πετύχουν…

Ψήνουμε στους 200 βαθμούς σε καλά προθερμασμένο φούρνο για 10΄ στη μεσαία σχάρα.

Βγάζοντας το ταψί το ραντίζουμε με ανθόνερο και αφού κρυώσουν λίγο πασπαλίζουμε με άχνη ζάχαρη.

Οι καρυδένιοι είναι ένα γλυκό που αν δεν είναι προς άμεση κατανάλωση είναι καλύτερο να φυλάσσεται αεροστεγώς γιατί ξεραίνεται εύκολα.

πηγή: Έμβολος

ΔΗΜΗΤΣΑΝΑ

ΔΗΜΗΤΣΑΝΑ

από τη Μαρία Στασινοπούλου

Η Δημητσάνα,είναι πετρόχτιστος οικισμός με αξιόλογα αρχοντικά, τα περισσότερα από τα οποία είναι αναστηλωμένα σήμερα. Ο οικισμός είναι χαρακτηριστικό δείγμα αρχιτεκτονικής της Γορτυνίας και είναι χαρακτηρισμένος παραδοσιακός.

Είναι χτισμένη σε μια ορεινή τοποθεσία πάνω σε λoφοράχη και σε υψόμετρο 950 μέτρων, από τη μεσημβρινή πλευρά της οποίας παρέχεται θαυμάσια θέα της πεδιάδας της Μεγαλόπολης και του Ταΰγετου.Πέτρινα πολυόροφα πυργόσπιτα σκαρφαλωμένα σε δυό λόφους, καλντερίμια λιθόστρωτα, καμπαναριά επιβλητικά, κεφαλόβρυσα. Δροσερός αέρας και μυρωδιά του ξύλου. Θέα πανοραμική στο ορεινό ανάγλυφο της Αρκαδίας.

Αποτελεί έδρα του διευρυμένου δήμου Γορτυνίας, ενώ μέχρι πρόσφατα ήταν έδρα του Δήμου Δημητσάνας. Η ιστορία της αρχίζει κατά τους Ομηρικούς χρόνους, όταν στη θέση της βρισκόταν η μικρή αρκαδική πόλη Τεύθις.

Αποτελεί κοινότητα μαζί με τα χωριά Παλαιοχώρι, Καρκαλού και τις μονές Αιμυαλών - Φιλοσόφου, με συνολικό πληθυσμό 740 κατοίκους. Προπολεμικά η Δημητσάνα είχε διπλάσιο πληθυσμό, το 1960 είχε 2.000, αλλά πολλοί Δημητσανίτες μετανάστευσαν κι εγκαταστάθηκαν στην Αμερική, την Αυστραλία και αλλού.

Η Δημητσάνα στα χρόνια της Τουρκοκρατίας διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο με το «κρυφό σχολειό» και το 1821 με το «Δημητσανίτικο μπαρούτι» που παρασκεύαζε. Είναι πατρίδα του Εθνομάρτυρα Πατριάρχη Γρηγορίου του Ε΄, του οποίου το άγαλμα δεσπόζει στην κεντρική πλατεία του χωριού, που υπήρξε δωρεά του Μαρασλή, και του Μητροπολίτη Παλαιών Πατρών Γερμανού, όπου αμφοτέρων οι οικίες διασώζονται.Στο μουσείο της Δημητσάνας που στεγάζεται στη Βιβλιοθήκη, εκτίθενται υφαντά, αργαλειοί, είδη λαϊκής τέχνης και αρχαιολογική συλλογή. Λίγο έξω από τη Δημητσάνα βρίσκεται και το Υπαίθριο Μουσείο Υδροκίνησης, που στόχο έχει την ανάδειξη των παραδοσιακών υδροκίνητων εγκαταστάσεων που παλιότερα ήταν ιδιαίτερα διαδεδομένες στην περιοχή. 

Στην θέση της σημερινής Δημητσάνας υπήρχε η αρχαία Αρκαδική πόλη Τεύθις η οποία είχε συμμετάσχει στον Τρωικό πόλεμο αλλά και στον εποικισμό της Μεγαλόπολης.Το 963 μ.Χ. ιδρύεται η Μονή Φιλοσόφου 2,5 χιλιόμετρα έξω από τη Δημητσάνα. Το όνομα Δημητσάνα αναφέρεται για πρώτη φορά το 967 μ.Χ. σε πατριαρχικό έγγραφο σχετικό με την Μονή Φιλοσόφου. Το 1764 ένας σοφός καλόγερος, ο Αγάπιος, έχτισε βιβλιοθήκη και μετέφερε τα βιβλία από το μοναστήρι. Η βιβλιοθήκη μεγάλωνε συνεχώς μέχρι το 1821, γιατί το Πατριαρχείο έδινε νέα βιβλία καθώς στη Δημητσάνα λειτουργούσε ιερατική σχολή που έγινε γνωστή με τ' όνομα «Φροντιστήριο Ελληνικών Γραμμάτων». 

Η σχολή της Δημητσάνας λειτούργησε από το 1764 και από αυτή αποφοίτησαν πολλοί μητροπολίτες και λόγιοι, ανάμεσά τους ο Γρηγόριος ο Ε' και ο Παλαιών Πατρών Γερμανός. Κατά τη διάρκεια του αγώνα του 1821, μεγάλο μέρος της βιβλιοθήκης καταστράφηκε, γιατί οι Έλληνες χρειάζονταν το χαρτί για να φτιάχνουν φυσέκια. 

Επανάσταση 1821

Η Δημητσάνα έπαιξε σημαντικό ρόλο στην Επανάσταση τόσο λόγω των μπαρουτόμυλων όσο και λόγω των σημαντικών Δημητσανιτών που σχετίστηκαν με την αυτήν. Ήδη από τα χρόνια πριν την Επανάσταση η Φιλική Εταιρεία είχε καταφέρει να δημιουργήσει μια επιτυχή επικοινωνία μεταξύ του πυρήνα της Τριπολιτσάς και της ευρύτερης περιοχής Γορτυνίας όπου υπήρχαν αρκετοί μυημένοι. Στις παραμονές της Επανάστασης ο Παπαφλέσσας, μετά τη διαφωνία του με τον Παλαιών Πατρών Γερμανό και καθ’οδόν προς τη Μεσσηνία, κατέλυσε στη Δημητσάνα στο αρχοντικό Αντωνόπουλου ο οποίος ήταν γαμβρός από αδελφή του Κανέλου Δεληγιάννη. Εκεί σύμφωνα με την προφορική παράδοση έγινε ειδική τελετή ορκωμοσίας στο Ευαγγέλιο και συνεστίαση που έμεινε γνωστή ως «Μυστικός Δείπνος». Υπογράφηκε «συνωμοτικό» μετά το οποίο ο Παπαφλέσσας περιβληθείς την φουστανέλα έφυγε για τα Καλάβρυτα. Το ιστορικό αυτό κτίριο σώζεται μέχρι σήμερα ενώ παλαιότερα είχε αποτελέσει τόπο προσκυνήματος διαφόρων στρατηγών. Ο Γενναίος Κολοκοτρώνης στις εκλογές του 1859 επισκέφθηκε τον πολιτικό του αντίπαλο Αντ. Αντωνόπουλο και γονατίζοντας ασπάσθηκε το έδαφος της ιστορικής αίθουσας λέγοντας «ευλαβής σιγή αρμόζει εν τη αιθούση εκείνη, ήτις πρώτη ήκουσε το μέγα μήνυμα, όπερ εκείθεν σκορπισθέν και θριαμβεύσαν, κατέστησε την Ελλάδα ελεύθερον βασίλειον…»Στους Δημητσανίτες αδελφούς εμπόρους Νικόλαο και Σπυρίδωνα Σπυλιωτόπουλους (ή Σπηλιωτόπουλους) οφείλεται η επαναλειτουργία των μπαρουτόμυλων και σε μεγάλο βαθμό ο εφοδιασμός του αγώνα σε πυρομαχικά. Πριν την Επανάσταση ανακαίνισαν 11 παλαιότερους μπαρουτόμυλους και τους εφοδίαζαν με τις πρώτες ύλες. Το παραγόμενο μπαρούτι και τα υλικά κρύβονταν σε ασφαλή μέρη και στο σπίτι των ιδίων. Κάποτε λόγω τοπικών διχονοιών το μυστικό προδόθηκε στους Τούρκους και τον Φεβρουάριο του 1821 διατάχθηκε έρευνα στο σπίτι των Σπυλιωτόπουλων, γκρέμισμα πέντε μύλων και σφράγισμα των σπιτιών μερικών εργατών. Με εξαγορά και παραπλάνηση των Τουρκικών παραγόντων τελικά δεν βρέθηκε κάτι ύποπτο και οι Σπυλιωτόπουλοι αφέθηκαν ανενόχλητοι.

Τον Φεβρουάριο του 1821 οι Τούρκοι είχαν πλέον βάσιμες υπόνοιες για την επερχόμενη επανάσταση, έτσι κάλεσαν στην Τρίπολη και συνέλαβαν αρκετούς τοπικούς παράγοντες της Πελοποννήσου. Μεταξύ αυτών ήταν ο αρχιεπίσκοπος Δημητσάνας Θεόφιλος ο οποίος πέθανε φυλακισμένος λίγες μέρες πρίν την απελευθέρωση της Τριπολιτσάς. Είχε επίσης φυλακιστεί και ο Δημητσανίτης μητροπολίτης Αμυκλών και Τριπολιτσάς Δανιήλ. Από τη Δημητσάνα κατάγονταν οι εθνομάρτυρες Πατριάρχης Γρηγόριος Ε’ και ο Θεσσαλονίκης Ιωσήφ Αντωνόπουλος που απαγχονίστηκε στο Νεοχώρι στις 3 Ιουνίου 1821. 

Στη Δημητσάνα παρασκευαζόταν μπαρούτι από την εποχή της πρώτης τουρκοκρατίας (πριν το 1684). Μαρτυρείται η λειτουργία μπαρουτόμυλων από την Βενετική κατάκτηση στα τέλη του 17ου αιώνα και αρχές του 18ου. Αρχικά, πριν φιαχτούν οι μπαρουτόμυλοι, η παραγωγή γινόταν με πρωτόγονα μέσα σε οικιακές συνθήκες. Τον 18ο αιώνα ιδρύθηκαν μπαρουτόμυλοι με πρωτοβουλία του μητροπολίτη Ανανία. Αυτοί καταστράφηκαν από τους Τούρκους το 1767 και αναστηλώθηκαν και πάλι λίγο πριν την Επανάσταση από τους Νικόλαο και Σπυρίδωνα Σπυλιωτόπουλους οι οποίοι, όπως λέει ο Μιχ. Οικονόμου, «μετέτρεψαν την περιουσία τους σε νίτρο και θειάφι». Με έξοδα των ιδίων και άλλων Φιλικών, πιθανώς και με χρήματα που έφερε ο Παπαφλέσσας, επαναλειτούργησαν οι μπαρουτόμυλοι αποθηκεύοντας πυρίτιδα για τον αγώνα σε μοναστήρια, σπήλαια και υπόγεια. Μετά την έκρηξη της επανάστασης οι μύλοι αυξήθηκαν σε 14. Η καθημερινή παραγωγή υπολογίστηκε σε 150 οκάδες ή και 300-500. Μέσα στο έτος 1821 οι Σπηλιωτόπουλοι προσέφεραν δωρεά μόνο στην Πελοπόννησο 13.106 οκάδες μπαρούτι, 3.510 οκάδες σφαίρες και 804.320 φυσίγγια. Εκτός από τους μπαρουτόμυλους παραγωγή πυρίτιδας γινόταν και στα σπίτια. Οι περισσότεροι Δημητσανίτες γνώριζαν αυτή την τέχνη και ήταν γνωστοί ως «μπαρουξήδες» ενώ η Δημητσάνα ονομάστηκε «μπαρουταποθήκη του Έθνους».

https://el.wikipedia.

ΛΑΓΓΙΤΕΣ

Λαγγίτες παραδοσιακές από τους Πετράδες Έβρου

από τη Χρυσή Φουντούκα

Οι λαγγίτες, είναι ένα παραδοσιακό γλύκισμα στους Πετράδες Έβρου, το οποίο συχνά στην περιοχή το προτιμούν και για πρωινό.

Υλικά

2 κιλά αλεύρι

50 δρχ. μαγιά (ή προζύμη) αλάτι μια τσιμπιά όσο νερό σηκώσει

Εκτέλεση 

Λιώνουμε σε χλιαρό νερό τη μαγιά, ρίχνουμε το αλάτι, το νερό και αλεύρι τόσο ώστε να γίνει ένας χυλός σε ένα μπολ. Χτυπάμε το μείγμα στο μίξερ έως ότου βγάλει φουσκάλες. Ρίχνουμε νερό, χτυπάμε και ξαναρίχνουμε νερό. Το αφήνουμε σκεπασμένο σε ζεστό μέρος 1/2 ώρα για να φουσκώσει. Παίρνουμε ένα τηγάνι, αντικολλητικό, και το αλείφουμε με λίγο βούτυρο. Με μια βαθιά κουτάλα παίρνουμε το χυλό, τον ρίχνουμε με προσοχή στο τηγάνι και το απλώνουμε με τη βοήθεια της κουτάλας. Μόλις ψηθεί βγάζουμε τη λαγγίτα.

Σερβίρονται ζεστοί με μπόλικη ζάχαρη, καρύδια και κανέλα.

http://didymoteicho.net/stin-kouzina/topiki-kouzina-thrakis

ΠΕΤΡΑΔΕΣ ΕΒΡΟΥ

Πετράδες

από τη Χρυσή Φουντούκα

Οι Πετράδες είναι παραδοσιακό χωριό του Έβρου, μια ανάσα από την Τουρκία. Μαζί με το διπλανό χωριό Πύθιο αποτελούν τα ανατολικότερα χερσαία εδάφη της Ελλάδας.

Το χωριό των Πετράδων είναι από τα πιο παλιά της περιοχής. Σύμφωνα με μια εκδοχή, οι πρώτοι κάτοικοι του χωριού προέρχονταν από τη βόρειο Ήπειρο. Για την παρουσία τους στον ευρύτερο χώρο της Θράκης υπάρχουν δύο θεωρίες.

Η μία λέει ότι ομάδες Ηπειρωτών μαστόρων, οργανωμένες σε συντεχνίες, άριστοι γνώστες της οικοδομικής τέχνης διέσχιζαν τον ελλαδικό χώρο κατασκευάζοντας γεφύρια, κατοικίες κτλ. Έτσι είναι πιθανόν περιπλανώμενοι να έφτασαν και στην περιοχή και κάποιοι απ’ αυτούς (επειδή ίσως ανακάλυψαν και την άφθονη πέτρα του τόπου) εγκαταστάθηκαν μόνιμα στους Πετράδες.

Η δεύτερη εκδοχή αναφέρεται στη βίαιη μετακίνηση ομάδων μαστόρων από την Βόρειο Ήπειρο στην Αδριανούπολη για να την ανοικοδομήσουν μετά την καταστροφή της από τη μεγάλη πυρκαγιά.

Το όνομα του χωριού προήλθε απ’ την τουρκική ονομασία Ταχτσιάρ-Αρναούτκιοϊ, που σημαίνει οι τεχνίτες της πέτρας, οι Πετράδες.

Ευρήματα οικιακών συσκευών και τμήματα κτισμάτων βεβαιώνουν ότι το χωριό προϋπήρχε σε άλλη τοποθεσία γνωστή με το όνομα «Τσαρτσάρα» κοντά στον ποταμό Έβρο. Επίσης στην ίδια θέση έχουν βρεθεί πολλά ανθρώπινα οστά, μάλλον από κάποιο νεκροταφείο της εποχής. Στη σημερινή του θέση μεταφέρθηκε πιθανότατα ανάμεσα στις δεκαετίες του 1840 με 1860.

Βλέποντας κανείς τη σημερινή τοποθεσία του χωριού διαπιστώνει αμέσως ποιες ανάγκες εξυπηρέτησε η μετακίνηση. Χτισμένο σε ανηφορικό έδαφος πολύ πιο μακριά απ΄ το ποτάμι, παρείχε απόλυτη προστασία απ΄ τις πλημμύρες του Έβρου και όντας μακριά απ’ τα βαλτοτόπια που υπήρχαν δίπλα στο ποτάμι εξασφάλιζε την προστασία τους από την ελονοσία.

Στην πλατεία του χωριού βρίσκεται η εκκλησία της Κοιμήσεως Θεοτόκου το 1876. Η άφθονη οικοδομική πέτρα από τα νταμάρια του χωριού και η τέχνη των Πετραδιωτών συναντήθηκαν δημιουργικά για να κτισθεί η τρίκλιτη Βασιλική με κολόνες από ξύλο βελανιδιάς, που καλύφτηκαν με κατσικότριχα και γύψο για να γίνουν κυλινδρικές χωρίζοντας το ναό σε τρία μέρη.

Το ξύλινο τέμπλο του ναού στολίζεται από εντυπωσιακό ξυλόγλυπτο τόξο με ακτίνες συμμετρικά εκτεινόμενες προς τα πάνω από τον τριγωνικό οφθαλμό. Στην αριστερή και δεξιά πτέρυγα του ναού υπάρχει ξυλόγλυπτη μορφή φουστανελοφόρου που κρατά σπαθί και σταυρό στη μία, και στην άλλη βρίσκεται ανάμεσα σε κεντροφόρους δράκοντες.

https://el.wikipedia.

ΛΑΜΠΡΟΠΙΤΑ

Λαμπρόπιτα

(παραδοσιακή πίτα της Αστυπάλαιας) 

από τη Σπυριδούλα Κούκου

Υλικά 

Για τη ζύμη:

1 κιλό αλεύρι σκληρό
1 φακελλάκι μαγιά
1 φακελλάκι μπέϊκιν πάουντερ
1 κουταλάκι αλάτι 250 gr. βούτυρο (Βιτάμ)
2 κούπες γάλα χλιαρό (ή όσο πάρει)
1 κουταλιά γλυκάνισο
1/2 κουταλάκι μαστίχα κοπανισμένη
1 κουταλιά κοφτή ζάχαρη

Για τη γέμιση τυριού:

1/2 – 3/4 χλωρή (περίπου μισό κιλό και κάτι παραπάνω)
1 κοφτό κουταλάκι μοσχοκάρυδο
1 κοφτό κουταλάκι μπαχάρι αλάτι (αν είναι πολύ ανάλατη η χλωρή, πρώτα τη δοκιμάζουμε)
1/2 κουταλάκι πιπέρι
1/2 δράμι ζαφορά
2 αυγά χτυπημένα
3 κουταλιές γάλα
1 αυγό χτυπημένο με λίγο γάλα για το άλειμμα
 άσπρο-μαύρο σουσάμι για το πασπάλισμα

Εκτέλεση

Ζυμώνουμε όλα τα υλικά μαζί έως ότου γίνει μία ζύμη μαλακή αλλά να μην κολλάει στα χέρια. Την αφήνουμε να φουσκώσει (περίπου 1/2 ώρα).

Στη συνέχεια λιώνουμε το τυρί με ένα πιρούνι μαζί με τις 3 κουταλιές γάλα, προσθέτουμε τα χτυπημένα αυγά, τα μπαχαρικά, αλάτι, πιπέρι και τη ζαφορά (αφού την έχουμε βάλει σε ένα τηγανάκι στη φωτιά για να μαραθεί και την έχουμε τρίψει με το χέρι μας να γίνει σκόνη).

Κάνουμε μια ομοιογενή μάζα και την αφήνουμε στο ψυγείο για 1/2 ώρα.

Όταν φουσκώσει η ζύμη ανοίγουμε μικρά μπαλάκια σε στρογγυλούς δίσκους, απλώνουμε το τυρί και κλείνουμε στα τέσσερα, γίνεται δηλαδή τετράγωνη η λαμπρόπιτα.

Αφήνουμε τις λαμπρόπιτες να φουσκώσουν στη λαμαρίνα και στο τέλος τις αλείφουμε με το αυγό και το γάλα και πασπαλίζουμε με το λευκό-μαύρο σουσάμι.

Ψήνουμε στους 180 βαθμούς μέχρι να ροδίσουν (ανάλογα με το μέγεθός και το πάχος τους από 20-35 λεπτά)

https://www.discovergreece.com/el/greek-islands/dodecanese/astipalaia

ΑΣΤΥΠΑΛΑΙΑ

Αστυπάλαια

από την Σπυριδούλα Κούκου

Αστυπάλαια: Την ονόμασαν «Πεταλούδα του Αιγαίου». Άλλοι αναζητούν το νόημα στο σχήμα της και άλλοι στην ιδιαίτερη ομορφιά των τοπίων που προσφέρει. Οι περισσότεροι την ερωτεύονται με την πρώτη ματιά θαυμάζοντας τα άγονα, άγρια βράχια. Μερικοί μένουν για πάντα δέσμιοι των κρυστάλλινων νερών της, καθώς βουτάνε από παραλία σε παραλία.

Η Χώρα της Αστυπάλαιας θα μπορούσε να είναι μια από τις γραφικότερες πρωτεύουσες ...των Κυκλάδων, αν δεν ανήκε διοικητικά στα Δωδεκάνησα. Και να σκεφτείτε ότι πριν από 180 χρόνια εδώ υπήρχε μόνο το κάστρο, καθώς ο φόβος των πειρατών δεν επέτρεπε στους κατοίκους την επέκταση του οικισμού έξω από τα τείχη. Μόνο μετά το 1830 άρχιζαν να κτίζονται οι δυο πλευρές του δρόμου που συνέδεε το παλιό λιμάνι με τον οχυρωμένο λόφο και ως το 1947 είχαν διαμορφωθεί επτά συνοικίες: Ασβεστωτή,Καράη, Πορταΐτισσα, Μεγάλη Παναγιά, Σταυρός, Παπαδάκη και Πέρα Γιαλός Στην κορυφή του λόφου, δεμένο με σκούρα ντόπια πέτρα δεσπόζει ένα αξιοθέατο ξεχωριστό: το ονομαστό κάστρο της Αστυπάλαιας. Χτίστηκε από την οικογένεια Κουιρίνι τον 13ο αι. και ανήκει στον τύπο οχυρωμένου οικισμού. Γύρω από το κάστρο απλώνονται κάτασπρα σπιτάκια κυκλαδίτικου χαρακτήρα και οι αυλίτσες, τα μπαλκόνια και οι χρωματιστές πόρτες σε αναγκάζουν να σταματάς κάθε λίγο για να φωτογραφήσεις την ομορφιά γύρω σου..
 Η Παναγία στη σκιά του κάστρου Ιδρύθηκε το 1762 από τον όσιο Άνθιμο και είναι από τα σημαντικότερα αξιοθέατα της Αστυπάλαιας. Πρόκειται για μια από τις ομορφότερες εκκλησίες του Αιγαίου. Κατάλευκη, με εντυπωσιακό καμπαναριό και ασημένιο τρούλο, η Παναγιά η Πορταΐτισσα βρίσκεται κάτω από το Κάστρο, στη θέση Ροδιά, το ποιητικό τοπωνύμιο που προέκυψε από το δέντρο που υπήρχε στον περίβολο της εκκλησίας. Τα σπίτια του οικισμού δεν διαφέρουν από τα παραδοσιακά κυκλαδίτικα, καθώς κι εδώ κυριαρχεί η κυβιστική φόρμα, οι ασβεστωμένοι τοίχοι και η εσωτερική διαρρύθμιση σε κατώγι και ανώγι. Πολλά έχουν ξύλινα μπαλκόνια και υπέρθυρα με βενετσιάνικες επιρροές.

Ο Πέρα Γιαλός είναι το παραδοσιακό λιμάνι της Αστυπάλαιας και ενώνει τη Χώρα με την παραλία. Καθώς τα σπιτάκια που έχουν ξεπεταχθεί με τα χρόνια δε βοηθάνε στο να διαχωρίσεις τη Χώρα από τον Πέρα Γιαλό, ας πούμε ότι η Χώρα αρχίζει κάπου λίγο πιο κάτω από τους μύλους, η υπόλοιπη πλαγιά μέχρι και το λιμάνι είναι ο Πέρα Γιαλός. Εδώ θα βρείτε επίσης και το μουσείο της Αστυπάλαιας όπου θα δείτε την ιστορία του νησιού ανά τους αιώνες αφού τα ευρήματα που υπάρχουν εκεί είναι σημαντικά! Επισκεφτείτε και τον ναό του Άγιου Νικόλαου που ξεχωρίζει με τον γαλάζιο τρούλο του και κάνει διακριτή την παρουσία του. Ανάληψη ή Μαλτεζάνα.

H Μαλτεζάνα (Ανάληψη) ο δεύτερος μεγαλύτερος οικισμός στην Αστυπάλαια, πήρε το όνομα του πιθανότατα από τους Μαλτέζους πειρατές που στάθμευαν στην περιοχή με τα καράβια τους. Η Μαλτεζάνα βρίσκεται στο λεγόμενο και ως «Έξω Νησί», στην απέναντι πλευρά από την Χώρα, το Λιβάδι και τον Πέρα Γιαλό. Για να βρεθεί κανείς εκεί χρειάζεται να περάσει την στενή λωρίδα γης που αποκαλείται και ως «Στενό». Η διαδρομή μέχρι την Μαλτεζάνα είναι άγρια, χωρίς βλάστηση με καρνάγια στο πέρασμα σας με μια ιδιαίτερη- άγρια όμως ομορφιά!

Το Βαθύ είναι μια από τις κοινότητες της Αστυπάλαιας, η μικρότερη και η περισσότερο απομακρυσμένη, με αρκετό κόσμο όμως στο παρελθόν. Μοιάζει με λιμνοθάλασσα, λόγω του πολύ κλειστού όρμου (περίπου 50 μ.) που περιορίζει την είσοδο της Θάλασσας. Αποτελείται από δύο οικισμούς: το Έξω Βαθύ, που βρίσκεται στην είσοδο του όρμου κι έχει μικρή σκάλα όπου δένουν τα καΐκια, και το Μέσα Βαθύ, που είναι στο μυχό του κόλπου, με χωράφια, λίγα δέντρα και αμπέλια. Απέχει 21 χλμ. ΒΑ από τη Χώρα. Σήμερα μένουν 3-4 οικογένειες που σχετίζονται και με δραστηριότητες στη περιοχή. Την δεκαετία του 60 υπήρχε εδώ δημοτικό σχολείο. Λειτουργούσαν στο παρελθόν ασβεστοκάμινα που απασχολούσαν παραπάνω από 25 άτομα, ντόπιους.

Στο περιβόλι του νησιού το Λιβάδι είναι ο ανθισμένος κήπος της Αστυπάλαιας, γεμάτος με περιβόλια από μανταρινιές, πορτοκαλιές και αμπέλια. Τα σπίτια είναι πνιγμένα στα λουλούδια και απλώνονται σε όλο το πλάτος και το μήκος της ρεματιάς, που καταλήγει σε μια από τις ομορφότερες και τουριστικά αξιοποιημένες παραλίες του νησιού.

Bιβλιογραφία:

https://astypalaia-island.gr/astypalaia-livadi https://www.astypalaia.gr/files/ab_5gr.htm

ΤΕΡΠΝΗ ΣΕΡΡΩΝ

ΤΕΡΠΝΗ ΣΕΡΡΩΝ

Από τη Σουλτάνα Παπαγεωργίου

«Τερπνή, ένα από τα μεγαλύτερα, ιστορικά και αρχαιότερα χωριά του νομού Σερρών»

   Η Τερπνή Σερρών είναι ένα χωριό δίπλα από την Νιγρίτα, την πρωτεύουσα της επαρχίας Βισαλτίας. Ένα χωριό που ακόμη στις μέρες μας  κρατάει  τις παραδόσεις. Η Τερπνή σαν κύρια ασχολία στο παρελθόν είχε την καλλιέργεια καπνού, παράλληλα βέβαια οι κάτοικοι της έσπερναν σιτάρι, κριθάρι, είχαν αγελάδες και γι΄αυτό  ήταν πολυάσχολοι.

Πάρα ταύτα όμως κράταγαν και τις παραδόσεις, και με την πρώτη ευκαιρία έσερναν τον χορό!

   Έχουν έντονο το θρησκευτικό συναίσθημα και γι’ αυτό έχει πολλές εκκλησίες. Η παλαιότερη είναι ο Ι.Ν. του Αγίου Δημήτριου του  Μυροβλήτου Τερπνής που αναγέρθηκε  το 1740.  Ο Ναός κάηκε και καταστράφηκε επί τουρκοκρατίας και ανεγέρθηκε εκ νέου σε ρυθμό τρίκλιτης βασιλικής. Είναι κατάγραφος από αγιογραφίες του 18ου αιώνα και στην ξύλινη οροφή φέρει ωραία διακοσμητικά σχέδια. Οι εικόνες του τέμπλου χρονολογούνται στην εικοσαετία 1865-85 και έχουν καταγραφεί από την αρμόδια Εφορεία Βυζαντινών Αρχαιοτήτων.

 Επίσης άλλη μια μεγάλη εκκλησία του χωριού είναι και ο Ι. Ν. των Τριών Ιεραρχών.Μια εκκλησία για την οποία όλοι οι κάτοικοι της Τερπνής νιώθουν περήφανοι.

Γλυκό του κουταλιού, Κυδώνι

Γλυκό Κυδώνι

από την Ειρήνη Χελιουδάκη

Καλώς ορίσατε στην ιστορία μου,

Θα σας μεταφέρω στον καιρό που οι άνθρωποι ζούσαν πιο απλά και τα υλικά που μεταχειρίζονταν ήταν ότι είχαν στην διάθεσή τους απ΄την παραγωγή τους.Έτσι λοιπόν σ’ένα σπιτικό υποδέχονταν έναν επισκέπτη, με γλυκά που δημιουργούσαν οι ίδιες οι νοικοκυρές ,με τα διάφορα φρούτα της εποχής.

Τώρα, λοιπόν, εν όψη του φθινοπώρου, μαζέψαμε τα κυδώνια απ΄το περιβολάκι μας και έφτιαξα γλυκό του κουταλιού κυδώνι και μαρμελάδα επίσης.Με αυτό τον τρόπο κρατάμε ζωντανές τις μνήμες των παλιών συνηθειών, για να τις γνωρίζουν τα παιδιά μας και οι επόμενες γενιές, για να υπάρχει σύνδεση δηλαδή με το παρελθόν και το μέλλον.Το οφείλουμε και στους προηγούμενους αλλά και στους επόμενους, γιατί η δική μας η γενιά είναι ο συνδετικός κρίκος με το παρελθόν.Σας παρέχω και μερικές φωτογραφίες απ΄την διαδικασία της παρασκευής του γλυκού.Σας ευχαριστώ για την υπομονή σας και σας υπόσχομαι ότι θα το κερνάω στην υγειά σας.

Κόβουμε τα κυδώνια και τα πλένουμε.

Τα κόβουμε σε μικρά ραβδάκια.

Σ' ένα κιλό κυδώνια προσθέτουμε ένα κιλό ζάχαρη εναλλάξ και ενάμιση ποτήρι νερό. 

Τα βράζουμε και προς το τέλος ρίχνουμε φύλλα αρμπαρόριζας ή άρωμα βανίλιας και στύβουμε μισό λεμόνι.

Τα βάζουμε σε βάζα.

Και τα απολαμβάνουμε με φίλους ή τα δωρίζουμε!

(Οι φωτογραφίες της συνταγής είναι από την Ειρήνη Χελιουδάκη)

Η "ΧΕΛΙΔΟΝΑ''

Χελιδονίσματα

από τη  Σουλτάνα Παπαγεωργίου

      Ένα έθιμο της περιοχής Τερπνής Σερρών ήτανε και η  «χελιδόνα» ή αλλιώς χελιδόνισμα,  που λάμβανε χώρα την 1η Μαρτίου κάθε έτους και oι ρίζες του κρατούν από την εποχή του Μεγάλου  Αλεξάνδρου. Είναι διαδεδομένο σε ολόκληρη την Ελλάδα, ιδιαίτερα όμως στην περιοχή της Βισαλτίας, σύμφωνα με το οποίο τα παιδιά σχολικής ηλικίας γύριζαν στα σπίτια τους εκείνη την ημέρα κρατώντας ένα ξύλινο ομοίωμα χελιδονιού και τραγουδώντας τον ερχομό της άνοιξης.

Από ημέρες πριν, τα παιδιά 7-12 ετών, ετοιμάζονταν εντατικά γι’ αυτή τη γιορτή. Η κάθε ομάδα έκανε μια ξύλινη χελιδόνα την οποία τοποθετούσε στο μικρό «ξύλινο κλουβί». Το «κλουβί» το αποτελούσαν ένας ξύλινος σταυρός, στις άκρες του οποίου προσαρμόζονταν δυο ημικυκλικά ξύλινα τόξα, φτιαγμένα από κόντρα πλακέ ή άλλο ευλύγιστο λεπτό ξύλο, που έκαναν την κατασκευή να μοιάζει με κλουβί. Από το κέντρο τους, του σταυρού και των τόξων, περνούσε ένας ξύλινος άξονας. Αυτός μπορούσε να περιστρέφεται αριστερά-δεξιά με το τράβηγμα ενός κορδονιού. Πάνω στον ξύλινο άξονα και έξω από το «κλουβί» υπήρχε ένα ομοίωμα χελιδονιού που περιστρεφόταν μαζί με τον άξονα. Όταν ο χειριστής της χελιδόνας τραβούσε το κορδόνι του άξονα, εξαιτίας της αδράνειας συνέχιζε να περιστρέφεται η χελιδόνα και μετά το ξετύλιγμα του κορδονιού, με αποτέλεσμα το κορδόνι να τυλίγεται ξανά αλλά με αντίθετη φορά. Με την ολοκλήρωση αυτής της φάσης, ο χειριστής ξανατραβούσε το κορδόνι, με αποτέλεσμα την αντίθετη περιστροφή της χελιδόνας κ.ο.κ. Έτσι η παλινδρομική κίνηση του χεριού του χειριστή μπορούσε και γινόταν περιστροφική στη χελιδόνα, πράγμα που έδινε ξεχωριστή χαρά στα παιδιά όταν το πετύχαιναν χωρίς να παρουσιάζονται διακοπές. Σ’ αυτήν την ξύλινη χελιδόνα της Τερπνής φαίνεται η ομοιότητά της με ανασκαφικό εύρημα που βρέθηκε στις Αιγές της αρχαίας Μακεδονίας, το «Χάλκινο περίοπτο της πρώιμης εποχής του σιδήρου». Το κλουβί το στόλιζαν με πρασινάδες και λουλούδια, καθώς και με διάφορες ασπροκόκκινες κλωστές, τις λεγόμενες «μάρτες». Μόλις ξημέρωνε η 1η Μαρτίου, τα παιδιά γύριζαν στα σπίτια περιστρέφοντας τη χελιδόνα ενώ συγχρόνως τραγουδούσαν το τραγούδι της χελιδόνας.

Το τραγούδι της Χελιδόνας σώζεται σε διάφορες μορφές, μία εκ των οποίων είναι η εξής:

Χιλιδόνα έρχιτι, από τη Μαύρη θάλασσα

Έκατσει κι λάλησει και γλυκά κιλάιδισε

Μάρτη - Μάρτη μου καλέ και Φλεβάρι θλιβερέ

Που μαθαίνς τα γράμματα γράμματα βασιλικά

Που μαθαίνουν τα παιδιά

Σήκου συ νοικοκυρά, βάλει τα γαλέτσια σου

Δώσει μας τα πέντ΄αυγά, κράτα συ την κλωσαριά

Να γενά και να κλωσσά και να σέρνει τα πουλιά

Μάρτς μας ήρθει καλώς μας ήρθει

Έξω ψίλλοι κι κουριά, μέσα υγεία και χαρά

Ήρθει Πασχαλιά μι τα κόκκινα τ΄ αυγά

Και του χρόνου.

      Η νοικοκυρά έδινε στα παιδιά αβγά ή χρήματα και αυτά της έδιναν «μάρτες» ως δώρο για τα μικρά κορίτσια του σπιτιού. Τις «μάρτες» τις φορούσαν στο χέρι ή στο λαιμό ή στο πόδι τα παιδιά για να μη μαυρίσουν από τον καυτερό ήλιο του Μάρτη, όπως λέει και η παροιμία «όποιος έχει κόρη ακριβή ήλιος του Μάρτη μη τη δει».  Πίστευαν ότι θα τα προστάτευαν από το μαύρισμα του Μάρτη κι έτσι θα ήταν όμορφα το Πάσχα με τα καινούργια φορέματα . Τις φορούσαν 40 μέρες και μετά, άλλα κορίτσια τις κρεμούσαν στους φράχτες για τις πάρουν τα χελιδόνια και να φτιάξουν τις φωλιές τους κι άλλα τις έβαζαν κάτω από μια πέτρα για να δουν μετά από λίγες μέρες, ανάλογα με τα ευρήματα κάτω από την πέτρα, αν θα παντρεύονταν στο χωριό ή στην πόλη. «Η συνήθεια αυτή της περιδέσεως χρωματιστών νημάτων θεωρείται προχριστιανική· ο Ν.Γ. Πολίτης την συνδέει με την κρόπη (νήμα μάλλινο), που οι μύστες των Ελευσινίων Μυστηρίων έδεναν στο πόδι ή στο χέρι τους. Η παλαιότερη γνωστή μνεία (για τη συνήθεια της περιδέσεως) είναι του 5ου μ.Χ. αι. και βρίσκεται σε λόγο του Ιωάννου του Χρυσοστόμου, ο οποίος ελέγχει τη συνήθεια αυτή σαν ειδωλολατρική» . Το έθιμο αυτό εκτός του ότι είναι ένας ύμνος για την άνοιξη, συμβολίζει το ζευγάρωμα και την αναπαραγωγή.Τα "χελιδονίσματα" αναβιώνουν στη Νιγρίτα, την Τερπνή και σε πολλά άλλα χωριά της Βισαλτίας.

Βιβλιογραφία :http://www.dimosvisaltias.gr/index.php/mn-odimosmas/mn-politismos
Βιβλιογραφία :www./el.wikipedia.org/wiki/Χελιδονίσματα.

Λάχανο με κρέας

«Λάχανο με το κρέας» 

από τη Σουλτάνα Παπαγεωργίου

(παραδοσιακή συνταγή από την Τερπνή Σερρών)

ΥΛΙΚΑ

           
              1 κιλό κρέας χοιρινό(γίνεται και με μοσχάρι)
              1 ½ κιλό λάχανο
              2 πράσα
              1 μεγάλο κρεμμύδι ξερό
              1 ποτήρι του κρασιού λάδι
              1 ποτήρι του κρασιού λευκό κρασί
               Αλάτι ,πιπέρι, κόκκινο πιπέρι (πάπρικα)
              1 κουταλιά της σούπας πελτέ ντομάτας.

ΕΚΤΕΛΕΣΗ

Κόβουμε το κρέας σε κομμάτια , σε μια κατσαρόλα ρίχνουμε το λάδι με τα κρεμμύδια και τα πράσα ψιλοκομμένα και τα τσιγαρίζουμε ελαφρά. Προσθέτουμε το κρέας και αφού τσιγαριστεί και αυτό ρίχνουμε το κρασί και τον πελτέ. Ανακατεύουμε καλά προσθέτουμε νερό περίπου 3 ποτήρια και αφήνουμε να βράσει. Όταν  μαλακώσει το κρέας και έχει μείνει λίγο υγρό στην κατσαρόλα μας προσθέτουμε και το λάχανο μαζί με το αλάτι, το πιπέρι και την πάπρικα. Αφήνουμε να βράσουν  όλα μαζί και όταν πιεί τα ζουμιά του είναι έτοιμο. Πολλές νοικοκυρές βάζουν και μια καυτερή πιπεριά για έξτρα νοστιμιά.

ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ

Μπουρδέτο Κέρκυρας

Μπουρδέτο Κέρκυρας
από Μαρία Μουζακίτη

Παραδοσιακό επτανήσιο πιάτο με ψάρι, κρεμμυδάκια πατάτες στην κατσαρόλα.

Υλικά:
1-1½ κιλό ψάρι, κέφαλος ή μελανούρι
½ κιλό  κρεμμύδια ψιλοκομμένα
1 φλ. ελαιόλαδο
3 σκελίδες σκόρδο, ψιλοκομμένες
2 κ.σ  ντοματοπελτές, αραιωμένος σε ένα φλιτζάνι  νερό
2 κ.σ πάπρικα ή  πιπέρι καγιέν
½ κ.γλ.τριμμένο μαύρο πιπέρι
1 κιλό κρεμμυδάκια ολόκληρα για στιφάδο
½ κιλό πατάτες, κομμένες σε λεπτές ροδέλες
2 κ.σ  ψιλοκομμένο μαϊντανό

Οδηγίες:

1. Καθαρίζουμε τα ψάρια, τα πλένουμε, τα αλατίζουμε και τα αφήνουμε σε ένα σουρωτήρι μέσα στο ψυγείο.  Σε μια κατσαρόλα ρίχνουμε το μισό λάδι και σοτάρουμε τα ψιλοκομμένα κρεμμύδια για 10 λεπτά να μαλακώσουν.
2. Προσθέτουμε το σκόρδο, τον ντοματοπελτέ, το νερό, την πάπρικα και το πιπέρι και σιγοβράζουμε για 20 λεπτά.
3. Σε άλλη κατσαρόλα ρίχνουμε το υπόλοιπο ελαιόλαδο και σοτάρουμε τα κρεμμύδια τα ολόκληρα.
4. Μέσα στη σάλτσα ντομάτας προσθέτουμε τα κρεμμύδια, το ψάρι, τις πατάτες και τα αφήνουμε να σιγοβράσουν για 20 λεπτά.
5. Σερβίρουμε το πιάτο με ψιλοκομμένο μαϊντανό.

https://gourmed.gr/.../mpoyrdeto 

Κουμ Κουάτ

Κουμ κουάτ
από τη Μαρία Μουζακίτη

Χρώμα, άρωμα, γεύση και μια διαδρομή που ξεκινάει από την Άπω Ανατολή και φτάνει ως τα κερκυραϊκά καντούνια. Μια τόσο μεγάλη ιστορία κλεισμένη σε έναν τόσο μικρό καρπό.

Στα κινέζικα κουμ κουάτ σημαίνει "χρυσό πορτοκάλι" και πράγματι, αν το παρατηρήσετε από κοντά, το σχήμα του μοιάζει με εκείνο ενός μικρού πορτοκαλιού. Σύμφωνα με την ιστορία, το κουμ κουάτ το έφερε στην Κέρκυρα ο Βρετανός γεωπόνος Μέρλιν το 1860, ο οποίος το καλλιέργησε στο κτήμα του στην περιοχή της Δασιάς. 

  

Λικέρ κουμ κουάτ

Υλικά: 1 κιλό κουμ κουάτ, 1 κιλό ζάχαρη, 1 λίτρο οινόπνευμα άσπρο, οινοποιίας,  2-3 ξυλάκια κανέλας, 1 βανίλια.
Παρασκευή: Πλένουμε τα φρούτα και τα κόβουμε στη μέση. Ρίχνουμε σε γυάλινο βάζο τα κουμ κουάτ, τη ζάχαρη, τα μυρωδικά και το οινόπνευμα. Κλείνουμε το βάζο και το αφήνουμε σε σκιερό μέρος για ένα μήνα περίπου. Κατόπιν στραγγίζουμε σε καθαρή και αποστειρωμένη φιάλη το λικέρ. Η αποστράγγιση είναι καλό να γίνεται με φίλτρο του καφέ (χάρτινο). Το λικέρ μας είναι έτοιμο!  
www.icookgreek.com

Μπιάνκο Κέρκυρας

Μπιάνκο Κέρκυρας
από Μαρία Μουζακίτη

Οι Βενετσιάνικες επιρροές στην παραδοσιακή κουζίνα της Κέρκυρας διακρίνονται περισσότερο στο όνομα αυτού φαγητού παρά στον τύπο του, καθώς στην ουσία πρόκειται για μια Μεσογειακή, τυπική συνταγή για λεμονάτο ψάρι!

Υλικά
5 μερίδες φιλέτο μπακαλιάρο ξαρμυρισμένο
1.200 gr. πατάτες
10 σκελίδες σκόρδο
200 ml. ελαιόλαδο καλής ποιότητας
2 λεμόνια
Χοντρό αλάτι
Φρεσκοτριμμένο πιπέρι
Μαϊντανό προαιρετικά
Εκτέλεση
Καθαρίζουμε και κόβουμε τις πατάτες σε χοντρά, ομοιόμορφα κομμάτια.
Καθαρίζουμε τα σκόρδα.
Σε μια πλατιά κατσαρόλα τοποθετούμε τις πατάτες, πασπαλίζουμε με ψιλοκομμένο μαϊντανό αν χρησιμοποιήσουμε, προσθέτουμε τα σκόρδα ψιλοκομμένα, από πάνω τοποθετούμε τα φιλέτα του ψαριού και το ελαιόλαδο.
Πασπαλίζουμε με το χοντρό αλάτι και το πιπέρι.
Προσθέτουμε όσο νερό χρειαστεί ώστε να βράσει το φαγητό.
Αφήνουμε να πάρει μια βράσει σε δυνατή φωτιά και κατόπιν σιγοβράζουμε.
Βράζουμε περίπου 35 λεπτά και λίγο πριν αποσύρουμε το φαγητό από την φωτιά, προσθέτουμε τον χυμό του λεμονιού.
Κουνάμε ελαφρά την κατσαρόλα να πάει παντού ο χυμός του λεμονιού και προσθέτουμε λίγο πιπέρι ακόμη για επιπλέον άρωμα.
Σερβίρουμε το μπιάνκο (λεμονάτο ψάρι) με λεμόνι, φρέσκο πιπέρι και λίγο ελαιόλαδο ακόμη!
www.funkycook.gr › Διάφορες Συνταγές ›
www.bostanistas.gr/?i=bostanistas.el.article&id=1246 

Παστιτσάδα

Αυθεντική κερκυραϊκή παστιτσάδα
από Μαρία Μουζακίτη

1 κιλό μοσχάρι ή ένας κόκκορο(α)ς τεμαχισμένος
ένα πακέτο μακαρόνια (για παστιτσάδα)
1½ μεγάλο κρεμμύδι
2 - 3 σκελίδες σκόρδο
1½ ποτήρι του νερού κόκκινο κρασί
½ ποτήρι καλό ξύδι
κανέλα, γαρίφαλο, μοσχοκάρυδο, μπαχάρι
ελάχιστο κύμινο
πιπέρι μαύρο (όλα τριμμένα)
αλάτι
3 κουταλιές της σούπας κοκκινοπίπερο γλυκό
½ κουταλιά της σούπας κοκκινοπίπερο καυτερό
2 νεροπότηρα ελαιόλαδο
½ κουταλάκι γλυκού ζάχαρη

Εκτέλεση

Τσιγαρίζουμε το κρέας στο λάδι. Μόλις ροδίσει το βγάζουμε με τρυπητή κουτάλα και ρίχνουμε στο λάδι το κρεμμύδι και το σκόρδο, πολύ ψιλοκομμένα, και ανακατεύουμε. Όταν ροδίσουν κι αυτά ξαναβάζουμε το κρέας. Τα ανακατεύουμε καλά, ρίχνουμε τα κοκκινοπίπερα (γλυκό και καυτερό), το αλατοπίπερο, τα τριμμένα μπαχαρικά και τη ζάχαρη.

Ανακατεύουμε καλά και σβήνουμε με το κρασί. Προσθέτουμε το ξύδι, χαμηλώνουμε τη φωτιά και αφήνουμε για μιάμιση - δύο ώρες να σιγομαγειρεύονται. Δοκιμάζουμε τακτικά.

Όλα τα μπαχαρικά μαζί με τα κοκκινοπίπερα θα γίνουν μια πλούσια κόκκινη σάλτσα όμοια με τομάτας στην όψη αλλά σαφώς πιο ενδιαφέρουσα σε γεύση. Σβήνουμε όταν είναι πηχτή αλλά αρκετή η σάλτσα και μαλακό το κρέας. Ίσως χρειαστεί στην πορεία μαγειρέματος λίγο βραστό νεράκι αλλά καλύτερα να το έχουμε αποφύγει.

Ιδεώδες θα είναι, αν έχουμε διάθεση, να αποτελειώσουμε το βράσιμο των ζυμαρικών μέσα στη σάλτσα, αφού έχουμε βγάλει το κρέας σε μια πιατέλα.

Σερβίρετε με ελληνικότατο κεφαλοτύρι.

https://gourmed.gr. 

Σοφρίτο Κέρκυρας

ΣΟΦΡΙΤΟ ΚΕΡΚΥΡΑΣ
 από τη Μαρία Μουζακίτη

Το σοφρίτο είναι ένα φαγητό έκπληξη, το τελικό γευστικό του αποτέλεσμα είναι πραγματικά εξαιρετικό, γι΄αυτό άλλωστε αποτελεί ένα από τα πιο αγαπημένα παραδοσιακά πιάτα, αν βρεθείτε στην Κέρκυρα μην παραλείψετε να το δοκιμάσετε!

Υλικά
4-5 μοσχαρίσια φιλέτα ή 1000 gr. μοσχαρίσιο νουά σε φέτες
100 gr. μαϊντανό
7-10 σκελίδες σκόρδο
85 ml. λευκό ξύδι
50 ml. κόκκινο ξύδι
300 ml. ζωμό βοδινού
5 κουταλιές της σούπας αλεύρι
2 κουταλιές της σούπας βούτυρο
Φρεσκοτριμμένο πιπέρι
Αλάτι
Ελαιόλαδο για το τηγάνισμα

Οδηγίες
Λίγο πριν ξεκινήσουμε την παρασκευή του φαγητού, χτυπάμε με το ειδικό εργαλείο ελαφρά το κάθε κομμάτι κρέατος, ώστε να σπάσουμε τις ίνες του, κάτι που θα κάνει το κρέα ιδιαίτερα τρυφερό, απλά όταν χτυπάμε το κρέας πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας ότι το μαγειρεύουμε άμεσα!
Φροντίζουμε το κρέας να έχει το ίδιο πάχος όταν το χτυπήσουμε.
Αλατίζουμε το κρέας και το πασπαλίζουμε με φρεσκοτριμμένο πιπέρι και από τις 2 πλευρές.
Καθαρίζουμε τα σκόρδα, αφαιρούμε το πράσινο φύτρο και τα κόβουμε σε φέτες.
Ψιλοκόβουμε τον μαϊντανό.
Αλευρώνουμε καλά το κρέας.
Σε μια πλατιά κατσαρόλα ή σε ένα τηγάνι, ρίχνουμε 1 κουταλιά της σούπας βούτυρο και ελαιόλαδο και το αφήνουμε να κάψει καλά!
Τινάζουμε καλά το κρέας να φύγει το περιττό αλεύρι.
Τηγανίζουμε τα φιλέτα, όχι όλα μαζί αλλά 2-3 κάθε φορά, ώστε να μην πέσει η θερμοκρασία και δεν τηγανιστούν σωστά!
Τα τηγανίζουμε και από τις 2 πλευρές ώστε να πάρουν ωραίο καφέ χρώμα.
Τοποθετούμε τα φιλέτα σε μια μεγάλη, πλατιά κατσαρόλα το ένα δίπλα στο άλλο.
Προσθέτουμε το ξύδι, τον μαϊντανό, τα σκόρδα, τον ζωμό, αλάτι και πιπέρι
Σιγοβράζουμε το φαγητό για περίπου 40 λεπτά, λίγο πριν αποσύρουμε το φαγητό από την φωτιά, προσθέτουμε την άλλη μια κουταλιά βούτυρο, παγωμένο και κομμένο σε κομματάκια και ανακινούμε την κατσαρόλα.
Σερβίρουμε το φαγητό αμέσως!
Ταιριάζει κυρίως με πουρέ αλλά και με τηγανιτές ή φούρνου πατάτες!

www.bostanistas.gr/?i=bostanistas.el.article&id=1246
www.funkycook.gr › Διάφορες Συνταγές ›

ΚΕΡΚΥΡΑ

Κέρκυρα, Χωριά &  Παραδοσιακοί οικισμοί  

από τη Μαρία Μουζακίτη

Η παράδοση είναι πολύ σπουδαίο στοιχείο του πολιτισμού της Κέρκυρας. Όπως είναι φυσικό, το νησί και οι παραδόσεις του είναι επηρεασμένες από την ελληνική, ενετική, γαλλική και αγγλική κουλτούρα, καθιστώντας τα έθιμα της Κέρκυρας μοναδικά.

Η Κέρκυρα είχε μείνει επί επτά αιώνες κάτω από τη δυτική κατοχή, γεγονός που επηρέασε καταλυτικά την αρχιτεκτονική την τέχνη τη γλώσσα και γενικότερα τον πολιτισμό της.

Η Παλιά πόλη της Κέρκυρας

Ρομαντική με τα σοκάκια (καντούνια) της ανάμεσα στα ψηλά κτίρια, τις πλακόστρωτες πλατείες, τα Βενετσιάνικα πηγάδια και τις κρυμμένες αυλές τα οποία με τα βραδινά φώτα τυλίγουν την πόλη με μια γοητεία άλλων χρόνων. Μυστηριώδης διότι θα σας φανεί ότι χάνεστε ανάμεσα στις χίλιες διακλαδώσεις που σας οδηγούν στα παλιά πέτρινα σπίτια και ακόμα πιο μυστηριώδης με την επίσκεψη στα 2 επιβλητικά φρούρια που οριοθετούν την πόλη. Το να ανακαλύψετε την παλιά Κέρκυρα σημαίνει να ψάξετε με περιέργεια στα  αμέτρητα μαγαζάκια να παρασυρθείτε από την ιδιόμορφη γοητεία των σπιτιών και των αρωμάτων που βγαίνουν από τις ταβέρνες.

Αυλιώτες

Το χωριό Αυλιώτες είναι χτισμένο πάνω σε ένα κατάφυτο λόφο πάνω από τον παραθαλάσσιο οικισμό του Αγίου Στεφάνου και την υπέροχη παραλία του. Στις δύο κορυφές του λόφου βρίσκονται οι εκκλησίες του χωριού.  Από τη μία οι Άγιοι Ταξιάρχες και από την άλλη η Παναγία η οδηγήτρια. Από τις κορυφές αυτές μπορείτε να απολαύσετε μια υπέροχη θέα προς την Αλβανία, αλλά και τα τρία νησιά που βρίσκονται ακριβώς απέναντι. Η παράδοση είναι πολύ σπουδαίο στοιχείο του πολιτισμού των Αυλιωτών. Στα πανηγύρια του χωριού θα δείτε χορευτές με παραδοσιακές στολές και θα απολαύσετε κερκυραϊκά τραγούδια στο χωριό υπάρχει επίσης χορωδία και φιλαρμονική. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι εκδηλώσεις κατά τη περίοδο καρναβαλιού που συνδυάζουν την αρχαία ελληνική παγανιστική κουλτούρα και το πνεύμα του καρναβαλιού της Βενετίας.  Όπως και τα υπόλοιπα χωριά της περιοχής, το χωριό των Αυλιωτών δημιουργήθηκε στο τέλος της παλαιολιθικής περιόδου.

Κασσιόπη

Η Κασσιόπη βρίσκεται στο βόρειο-ανατολικό άκρο του νησιού, 36 χλμ βόρεια της πόλης της Κέρκυρας. Είναι το μεγαλύτερο χωριό στο βορειοανατολικό τμήμα του νησιού και προσφέρει ένα συνδυασμό από ένα υπέροχο σκηνικό και ένα σημαντικό μέρος της ιστορίας. Το λιμάνι της Κασσιόπης δίνει ένα γραφικό χαρακτήρα στο πανέμορφο παραθαλάσσιο χωριό. Χρονολογείται από τον 7ο αιώνα, δημιουργήθηκε ως οχυρό προκειμένου να προστατευθεί το χωριό ενάντια στις επιθέσεις από θαλάσσης. Κατά την παραμονή σας στην Κασσιόπη, να μην παραλείψετε μια επίσκεψη στο βυζαντινό κάστρο της και να απολαύσετε ένα γεύμα σε μια από τις πολλές  παραδοσιακές ταβέρνες.

Η Παλαιά Περίθεια

Η Παλαιά Περίθεια είναι ένα χωριό του 14ου αιώνα, αθέατη από τη θάλασσα,  σε υψόμετρο περίπου 480 m στις πλαγιές του όρους Παντοκράτορα, 13,5 χλμ από την Κασσιόπη. Το εγκαταλειμμένο αυτό χωριό βενετσιάνικης αρχιτεκτονικής βρίσκεται σε μια όμορφη περιοχή με παρθένα φύση και επίσημα αναγνωρισμένο ως ιστορικός οικισμός. Τα περισσότερα από τα 130 σπίτια είναι ερείπια, μερικά από αυτά όμως έχουν αναστηλωθεί και χρησιμοποιούνται σήμερα ως ταβέρνες.

Παλαιοκαστρίτσα

Η Παλαιοκαστρίτσα είναι ένα χωριό στη βορειοδυτική περιοχή της Κέρκυρας. Λέγεται ότι η Κέρκυρα είναι το μυθικό νησί των Φαιάκων, και ο κόλπος της Παλαιοκαστρίτσας ο τόπος όπου ο Οδυσσέας αποβιβάστηκε και συναντήθηκε για πρώτη φορά με τη Ναυσικά. Επίσης αξιόλογο της το μοναστήρι της Παλαιοκαστρίτσας που χρονολογείται από το 1225 και υπάρχει ένα μουσείο στο εσωτερικό του.  Η πανέμορφη παραλία της είναι ένας παράδεισος απολαύσεων θεας και γεύσεων.

Χλωμός

Ο Χλωμός είναι ένα παραδοσιακό χωριό του 13ου αιώνα, στο νοτιοανατολικό τμήμα της Κέρκυρας και βρίσκεται σε υψόμετρο περίπου 250 μέτρων στους λόφους κοντά στη Μπούκαρη. Ο Χλωμός έχει χτιστεί γύρω από μια πλατεία και τα περισσότερα σπίτια είναι βενετσιάνικης αρχιτεκτονικής. Από το χωριό έχετε μια καταπληκτική θέα τόσο προς τα ανατολικά όσο και τα δυτικά παράλια, από όπου μπορείτε να δείτε έως και τη λίμνη Κορισσίων. Το χωριό έχει ελάχιστα επηρεαστεί από τα πολλά χρόνια του τουρισμού και εξακολουθεί να είναι ένα από τα τυπικά παραδοσιακά κερκυραϊκά χωριά.

https://www.aeolosbeach.gr/EL/villages_EL

www.altercorfu.com/el/tourist-guide-of-corfu